Moestuin augustus mijmeringen

Elk jaar, altijd rond deze tijd, krijg ik er last van. Een soort van evaluatie van het jaar. Midden in de oogst bedenk ik wat er niet goed is gegaan, en wat wel. Waar ik veel te veel van heb, en waar te weinig van. Welke rassen ik niet bijzonder genoeg vind om volgend jaar weer te zetten, en welke ik juist gelijk volgend jaar weer zou willen zaaien.

Een (nogal makkelijk) voorbeeld. Een ‘blauwe tomaat’ van het ras Indigo Blue Berries:

Een stuk of 10 cherrytomaten per tros, wel duidelijk ‘blauw’ van oorsprong. gezonde planten. Maar toch een wat matige opbrengst. En de smaak houdt niet over, niet vies maar niet heel uitgesproken, wel lekker sappig, maar niet extra zoet of zo.

Nee, dan de Glossy Rose Blue:

Ook van ‘blauwe’ oorsprong. Maar gekruist met een meer geschikte partner (geen idee met welk ras ze is gekruist, het geheim van de kweker). Maar dit zijn ook gezonde planten. En wel 3 keer zoveel meer tomaatjes per tros. Mooier en feller ook van kleur (meer blauw in het onrijpe, meer rozepaars in het rijpe). En lekkerder, eerlijk is eerlijk, gewoon meer tomatensmaak met een zoetje en een zuurtje. Als ik volgend jaar moet kiezen, dan kies ik deze. Zo vreemd is het dus eigenlijk niet om te vergelijken, keuzes en plannen te maken.

Maar tegelijkertijd voelt het toch altijd een beetje raar, zo midden in de zomer nog. Zal ook wel iets met een biologische klok te maken hebben, want het is elk jaar hetzelfde. Als de dagen alweer zichtbaar korter worden (gisteren om 22 uur al weer donker), de tuin al weer wat leger wordt, de eerste zonnebloemen al weer uitgebloeid, dat soort dingen (dan ga je toch bedenken welke zonnebloem er dan volgend jaar gezaaid zou kunnen worden?).

Niet dat ik depressief van deze tijd word hoor, helemaal niet zelfs. Bijna eerdereen soort van verwachtingvol voor volgend jaar. Volgend jaar is alleen nog wel een paar maanden verderop. En ik geniet nu volop van de tuin. Tegelijkertijd oogsten we bijvoorbeeld pepers waarvan ik denk, “oh, maar dan zaai ik volgend jaar eens die andere”. En bij de uien die we oogsten bedenk ik alvast waar ze in de vruchtwisseling volgend jaar mogen komen. En bij de Reine Victoria, die overvol met pruimen hangt bedenk ik dat ze dan volgend jaar wel een beurtjaar zal hebben. En bij eenjarigen zie ik bloemen die toch niet zo mooi bloeien als het plaatje in de catalogus aangaf, en bedenk ik wat ik dan volgend jaar zou willen zaaien, of wat er dan eigenlijk nog mooier in die ene blauwe pot zou staan.

Gevaarlijke tijd ook, voor je het weet bestel je zaden. Schuldig! Heb ik dus ook al gedaan, vorige week, leuke aanbieding vanuit Engeland, 40% korting op alle oude voorraad zaden die nog voorradig waren. Ja, die zaadhandelaren weten ook wel dat er mensen zijn die een soort van ‘augustusdip’ hebben en gevoelig zijn voor leuke soorten en rassen. En zo zit ik nu dus met zaden van geweldige rood-witbloeiende pronkbonen die ik pas over driekwart jaar kan zaaien. En Cosmos Cupcakes White (waarbij de bloem iets zou moeten lijken op het papieren bakje waarin zo’n cakeje zit, klinkt toch geweldig?!). En zo nog een kleine 20 soorten, van zalmroze Oost-Indische kers tot extra sterk mosterdblad met de naam Wasabina.

Ja (of is het nee), zelfbeheersing is niet mijn sterkste punt.

En dus geniet ik volop van nu, maar verheug ik me ook al weer op volgend jaar. Vreemde spagaat eigenlijk :-)

Tot slot nog even wat succesnummers van dit jaar:

Hier wil ik volgend jaar een hele tuin vol van! Coreopsis tinctoria Radiata Tigrina. Wat een geweldig rijke bloei. En ik houd heel erg van de combinatie van geel met rood (ook van blauw met oranje trouwens, en ook van wit met grijs en rood, en nog wel veel meer hoor). Één enkel nadeeltje; valt wel wat om in de zeewind hier, dus volgend jaar komt ze wat meer tussen andere planten in, als steuntje tegen het omvallen.

Al 2 jaar zet ik de Galeux d’Eysines, een grote pompoen die dikke, bijna doppinda-achtige bobbels op de huid krijgt. Groot, veel, en lekker zoet vruchtvlees. Volgend jaar weer (ik heb er nog zaden van dus dat maakt de keuze ook al wat makkelijk :-).

Tomaat Liguria. Grote opbrengst, grote tomaten ook, gezonde planten, erg lekkere volle tomatensmaak met extra zoetje, geschikt voor alles waarin je een tomaat zou willen gebruiken, van salades, en gewoon plakjes, tot soepen, sauzen en noem maar op.

Valt in de hoogste categorie, en die heet hier ‘Veel, vol, heerlijk en volgend jaar weer’.

Linaria maroccana Pretty in Pink. Foto van een maand geleden, want ze raakt nu uitgebloeid. Maar dat zo’n klein eenjarig plantje (in maart gezaaid) dan van mei tot en met juli zo rijk kan bloeien. En met zulke vrolijke kleurtjes. Hier deed ze het dit jaar veel beter in een pot dan een paar jaar geleden in de volle grond. Volgend jaar weer!

En dan tot slot; de Ocimum basilicum a Foglie Violetta die Lattuga. Helaas gaat na een aantal jaren het paarse een beetje uit het blad, elk jaar wordt ze wat meer groen. Maar nog steeds geweldig, extra grote planten met extra grote bladeren met voortreffelijke smaak. Veel opbrengst dus!

En voor wie er interesse in heeft; ik maak er een soort dikke pesto van, een flinke hand pijnboompitjes roosteren in een droge koekenpan, en vervolgens in de keukenmachine fijn malen met 2 tenen knoflook, een paar handen van deze basilicum, wat zout en peper, wat Parmezaanse kaas en goede olijfolie. Maar dan wat minder olijfolie dan normaal, daardoor is het mengsel wat minder dun en vochtig maar wat dikker van consistentie.

Ik schep op stukjes aluminiumfolie een flinke koffielepel van deze dikke pesto, dichtvouwen en invriezen. En als ik dan komende winter tomatensoep of – saus maak, dan gooi ik aan het eind van de bereiding een blokje van deze ingevroren pasta bij het gerecht om nog even te smelten. Beter dan pesto uit een potje, van eigen tuin, en gaat heel goed (vinden wij).

Augustus eigen; de tuin wordt al wat leger, de vriezer en voorraadkast steeds voller :-)

Groetjes,

Diana